Της Ιωάννας Σωτήρχου

(Δημοσιογράφος, στην «Εφημερίδα των Συντακτών»)

 

«Κλείσε πια την τηλεόραση, θα αποβλακωθείς» λέει ο θυμωμένος πατέρας στο παιδί του. «Ζηλεύεις επειδή εσύ αποβλακώθηκες από το ραδιόφωνο» τού 'ρχεται η απάντηση του τέκνου. Επιστρατεύσαμε αυτήν την «αρχαία» γελοιογραφία για να μιλήσουμε για μία μεγάλη αγάπη, το ραδιόφωνο, σε μια εποχή που κυριαρχούν τα γκάτζετς και ίσως αυτή η σχέση να μην έχει πια μεγάλη σημασία. Κάποιοι από μας όμως, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του '90, ζήσαμε την ονειρική του περίοδο: τότε που η συσκευή ήταν κολλημένη σε έναν σταθμό, με απίθανες μουσικές επιλογές και η σχέση με τους μουσικούς παραγωγούς ήταν σχεδόν προσωπική κι ας μην τους ήξερες. Ανάμεσά τους και ένα κορίτσι. Η Θάλεια Καραμολέγκου να μας ταξιδεύει στους «ωκεανούς του ήχου. Rock FM, Ρόδον, Εν Λευκώ. Με εύστοχα σχόλια και πάντα σημειώσεις για ενδιαφέρουσες ταινίες και βιβλία. 

 

Από τη συχνότητα του «105,5 Στο Κόκκινο» τα τελευταία χρόνια, με σπουδές παιδαγωγικής, έχει επίσης ασχοληθεί με την αισθητική αγωγή στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και τη διδασκαλία ελληνικής γλώσσας σε προγράμματα αλφαβητισμού ενηλίκων. Επίσης αρθρογραφεί στον περιοδικό τύπο για θέματα μουσικής και τέχνης ενώ τα τελευταία χρόνια γράφει για το παιδικό βιβλίο. Ήταν λοιπόν μια έκπληξη η συμμετοχή της στο ψηφοδέλτιο της «Ανοιχτής Πόλης» του Γαβριήλ Σακελλαρίδη και αδράξαμε την ευκαιρία για να της ζητήσουμε να μας μιλήσει για την απόφασή της αυτή, για το πως ονειρεύεται την πόλη μας αλλά και για τη μουσική που της αφιερώνει. Ιδού λοιπόν τι μας λέει η Θάλεια Καραμολέγκου:

 

«Συμμετέχω στο ψηφοδέλτιο της Ανοιχτής Πόλης γιατί είμαι κομμάτι της πόλης και ό,τι συμβαίνει σε αυτήν με αφορά, όπως και τον καθένα που ζει, προσδοκά, ματαιώνεται αλλά και επιμένει να ονειρεύεται μέσα στον άλλοτε ασφυκτικό κι άλλοτε ελκυστικό ιστό της. 

Γιατί ο θυμός και η στενοχώρια των τελευταίων χρόνων, μπορούν να μετουσιωθούν δημιουργικά όταν υπάρχουν συλλογικές διαδικασίες, κι άλλωστε για κάποιους ίσως να είναι η κατάλληλη στιγμή να περάσουν από την πλευρά αυτών που κρίνουν, σ'εκείνη που απαιτεί περισσότερη συμμετοχή. Γιατί ο δημόσιος χώρος είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να ξανακατακτηθεί, σε μια εποχή ιδιωτικοποίησης κι εμπορευματοποίησης των πάντων -ακόμα και του νερού- και γιατί έχω την πεποίθηση πως οι πολίτες της Αθήνας αντιστέκονται στη ρητορική της ''ανακατάληψης της πόλης'' τους και δεν προτίθενται να εκχωρήσουν τον ζωτικής σημασίας για την ίδια τη δημοκρατία χώρο που τους ανήκει, ιδιωτεύοντας. 

Ο 'Ήχος της πόλης' (που θα'λεγε κι ο Charlie Gillett στο κλασικό πλέον βιβλίο του) δεν θα ήθελα να μοιάζει με το Ghost town των Specials, για λόγους ευνόητους. Θα προτιμούσα όμως να περπατώ Downtown, όπως τραγούδησε κι ο Tom Waits, έτσι ώστε ν'αφουγκράζομαι την "πόλη και τη σιωπή" της (δανείζομαι τον τίτλο του τελευταίου βιβλίου του Κ.Τζαμιώτη), μια και η σιωπή συνθέτει το αστικό ηχητικό τοπίο, κυοφορώντας αυτό που ακόμα δεν έχει αποσαφηνιστεί. Είναι η στιγμή που αποφασίζουμε όχι μόνο για μας, αλλά και για τις επόμενες γενιές».